کران - حجت نیک روش (مرداد 1399)

اگر پذیرفته‌ایم که آماجگاه هنر، رهایی انسان از بندها و زواید بیرونی و نمایاندن گوهر وجود اوست؛ اگر باور داریم که نقاشی راه ما را در این مسیر هموارتر می‌کند و فرصتی برای تجربه‌ و بیان خویشتن در اختیارمان قرار می‌دهد، همچنین می‌توانیم بپذیریم که میل به ایجاز در هنرمند، یکی از دستاوردهای این واکاوی های درونی‌ و نمایانگر خلوص است. ایجاز در هنر با حذف زواید تاثیری ژرف تر برجای می گذارد.
ایجاز می‌تواند پیام‌آور معانی بسیار باشد؛ همچنان که در این مجموعه آثارِ حجت نیک‌روش، کمینه‌گرایی و ایجاز با سرعت و بی کرانگی گره خورده است. خوی جستجوگر نقاش به واسطه‌ی تجربه‌ی بافت های گوناگون در آثارش آرام و قرار یافته. حرکات ساده و سریع قلم و رنگ های ناب او در ترکیب های افقی و بی کران، نشانِ رهایی است. او بیننده را وامی دارد تا به افق‌های دوردست و بی‌پایان و گاهاً مبهم بنگرد؛ لحظاتی را در بی کرانگی و سکوت سپری کند و همزمان نظاره‌گر سرعتی باشد که امروزه همه‌ی هستی آدمی را در بر گرفته است.
المیرا رسولی راد
مرداد هزار و سیصد و نود و نه