مجموعه خصوصی نگارخانه روند (مرداد 1399)

مجموعه داری آثار هنری بُعد جدیدی به زندگی انسان می بخشد، فرقی نمی کند چقدر به هنر و هنرمندان نزدیک هستیم؛ حتی یک گالری دار یا هنرمند که مجموعه دار نیست از تجربه کردن این نوع زندگی محروم است، همچنین اهمیتی ندارد فرد چه تجربیات شاخص و ویژه ای و به چه قیمتی در زندگی کسب کرده است، داشتن آثار و زندگی کردن با بخشی از احساس، تلاش و عمر هنرمندان یک جامعه، تجربه ای بی نظیر می باشد. فرصت بررسی نگاه های متفاوت این هنرمندان به موضوعی واحد و یا تفکر به این نکته که هر یک از آنها چگونه سبک و سیاق هنری خود را انتخاب کرده اند، فقط در شرایطی ایجاد می شود که آثار آن ها، در کنار هم در محل زندگی فرد وجود داشته باشند.  همچنین ایجاد فرصت بحث و گفتگو بین مجموعه دار، میهمانان و دوستان او در مورد موضوعی فراتر از روزمرگی ها، خود ارزشی بی بدیل است. غیر از این ها، آثار بعد از مدتی شروع به آموزش دادن به مخاطب خود می کنند، آن ها به زبان دیداری که مختص خودشان است فاش می کنند که چرا ارزشمند و تکرارنشدنی هستند و یا بر عکس در سطحی دیگر قرار دارند. از تاثیرات بدیهی مجموعه داری آثار هنری، ایجاد امید در جامعه هنری است،  به این صورت که هنرمندمی داند افرادی در پیرامونش حضور دارند که قدر هنرش را بدانند و برای آن مبلغی – که معمولاهم کمتر از ارزش واقعی آثارشان است – بپردازند.

اصولا برای تشویق دیگران به این فعالیت، خود فرد باید مجموعه دار باشد، پس لازم است که تمامی نگارخانه داران یک جامعه از پیشرو ترین مجموعه داران باشند تا سخنشان پشتوانه عملی داشته باشد و برای رساندن این پیام به گوش دیگران چه راهی بهتر از نمایش این مجموعه، حتی شایسته است هنرمندان نیز با خرید یا معاوضه یا هدیه دادن و گرفتن آثار از یکدیگر نه از روی تفنن بلکه به شکلی جدی به این امر بپردازند تا اطرافیان آن ها بدانند که حتی فردی که خود هنرمند است به داشتن آثار همکارانش علاقه دارد.

 شاید این پیش داوری عمومی وجود داشته باشد که فقط افراد متمول می توانند به خرید آثار هنری بپردازند و همانند دیگر پیش داوری ها این نیز غلط است، زوج هربرت و دوروتی ووگل  که اولی کارمند اداره پست و دومی در کتابخانه کار می کرد از مطرح ترین مجموعه داران هنر مدرن دوران اخیر بودند، با مجموعه ای بالغ بر 4000 اثر که در نهایت به موزه های بزرگ آمریکا تعلق گرفت. دوروتی می گفت که مجموعه داران بر سخاوت هنرمندان – مجموعه شان را – می سازند که حرفی صحیح است، عموما هنرمندان اگر بدانند که فردی واقعا به داشتن آثارشان علاقه دارد چشم داشت چندانی در مسائل مالی نخواهند داشت به خصوص اگر وضع اقتصاد جامعه مانند امروز نا به سامان باشد. از هم سطح نبودن آثار این مجموعه اطلاع داریم،  به هر روی فعالیت های حمایتی، تشویقی و بها دادن به هنرمندان جوانی که پرتلاش نمایان شده اند را بر خود می دانیم و در نهایت هدف از برگزاری این نمایشگاه کمک به ایجاد گفتمان در مورد نقش و اهمیت مجموعه داران آثار هنری در جامعه است.